Misschien zijn wij een bepaald type mens?

Op mijn 32e kreeg ik de diagnose ADHD. En eerlijk? Ik moest er een beetje om lachen. Niet omdat het grappig is — maar omdat ik jarenlang dacht dat ADHD een verzonnen etiket was om drukke jongetjes met teveel energie en te weinig structuur af te remmen. Het leek me zo’n typisch schoolsysteemding: ‘Dit kind past niet in de rij. Geef het een stempel.’

En toen was ik zelf ineens dat kind.

Alleen dan in volwassen verpakking. Met een man, drie dochters. Een bedrijf. En een hoofd vol open tabbladen.

De diagnose voelde als thuiskomen op een plek waar ik niet wist dat ik welkom was.

Alsof iemand eindelijk zei:

“Je bent niet lui. Je bent niet dom. Je bent niet onverschillig.”

En ik dacht: Hè? Wacht. Dus ik ben… niet gewoon raar?

Een type met een hoofd als een browser zonder geheugen.

Een type dat drie keer per dag opstaat om iets te doen, en dan onderweg naar de keuken vergeet wat het ook alweer was, maar wél ineens de hele keukenkast opruimt en dan nog ff een muur verft.

Een type dat de was in de machine stopt… en die er drie dagen later pas 's nachts denkt, fuck!

als kind met haar nieuwe prachtige mountain bike naar de supermarkt fietste, hem niet op slot zette en terug naar huis liep.....  en pas een aantal dagen later dacht hé waar is mijn fiets? 

Een type mens dat regels ziet als suggesties.

Dat honderd ideeën heeft voor het slapen en de helft daarvan vergeet voor het ontbijt.

Maar het heftigste? Het gevoel nergens bij te horen.

Ik weet niet beter dan dat ik altijd nét anders dacht. Nét anders voelde. Alsof ik in een wereld liep die niet helemaal op mijn frequentie draaide.

Dat gevoel — van anders zijn, niet ‘passen’, teveel of juist onzichtbaar — dat is er al sinds ik me kan herinneren.

Mijn schooltijd? Een soort mentale gevangenis.

Niet omdat ik niet kón leren, maar omdat ik het simpelweg niet wílde. Alles in mij zei: dit boeit me niet. En als iets me niet boeit, komt het gewoon niet binnen. Mijn hersenen blokkeren het alsof het spam is.

En dat is niet luiheid. Dat is neurologie.

Achteraf weet ik: ik had een veel hoger niveau aan gekund. Maar eerlijk? Dat vind ik nu totaal niet meer belangrijk. Je komt toch wel waar je moet zijn. Ook als je onderweg drie keer omloopt, verdwaalt, ergens een bos bloemen plukt, en een zijweg neemt omdat die ‘leek op een goed idee op dat moment’.

Wat niemand je vertelt, is dat ADHD bij vrouwen vaak onzichtbaar blijft.

• Omdat wij ons aanpassen.
• Omdat we sociaal gewenst gedrag hebben aangeleerd.
• Omdat we ‘gevoelig’ genoemd worden in plaats van ‘neurodivergent’.
• Omdat het systeem is ontworpen voor stille meisjes of volgzame jongens. Niet voor intuïtieve chaoten met stormen in hun hoofd.

En weet je wat ik nu denk?

Misschien is ADHD geen stoornis.

Misschien zijn wij een bepaald type mens.

Zoals je bij Human Design types hebt, of Ayurvedische constituties — wij zijn ook gewoon een blueprint. Een groep. Een stam. De ‘X-types’.

We zijn anders bedraad. We denken in spiralen.

We zijn geen probleem — we botsen gewoon met een wereld die niet gebouwd is voor ons.

Dus waarom ik dit schrijf?

Omdat ik pas via internet en een handjevol rake memes begon te begrijpen dat ik niet alleen ben.

Omdat ik wil dat jonge meisjes zichzelf gaan herkennen, vóór ze 32 zijn.

Omdat ik wil dat scholen ruimte gaan maken voor ándere soorten hersenen.

Omdat ik wil dat mensen stoppen met denken dat ‘anders’ iets is dat gefixt moet worden.

En ook een beetje omdat dit schrijven voor mij zelf een stukje heling is.

Een ode aan het meisje dat zich altijd misplaatst voelde.

En aan de vrouw die nu weet:

Ik ben niet misplaatst.

Ik ben gewoon een ander soort mens